Όπως φαίνεται από τις επιδημιολογικές καταγραφές, ο πληθυσμός της τρίτης ηλικίας αναμένεται στις επόμενες δεκαετίες να διπλασιαστεί, ή ακόμη και να τριπλασιαστεί, αποτελώντας ένα μεγάλο τμήμα των ασθενών με τους οποίους απασχολούνται οι ειδικοί. Συγχρόνως ο πληθυσμός αυτός είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος, εξ αιτίας ανοσολογικών, μορφολογικών ή και λειτουργικών διαταραχών της επιδερμίδας. Συνεπώς, μεταβάλλεται η κλινική εικόνα συνήθων δερματικών διαταραχών, δυσκολεύοντας ενδεχομένως τη διάγνωση και την αντιμετώπιση. Η θεραπευτική προσέγγιση γίνεται ακόμη δυσκολότερη από την παρουσία και άλλων παθολογικών διαταραχών που επιπλέκουν τους ποικίλους θεραπευτικούς χειρισμούς. Γι’ αυτό και δερματικά νοσήματα, ακίνδυνα σε άλλες ηλικίες, είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε σοβαρές επιπλοκές της υγείας των ασθενών αυτών.
Το δέρμα των ατόμων της τρίτης ηλικίας παράγει μικρότερη ποσότητα σμήγματος και συγκρατεί λιγότερο νερό στο εσωτερικό του, εξ αιτίας της διαταραχής του φραγμού της επιδερμίδας. Το αποτέλεσμα είναι να ξηραίνεται και να αναπτύσσεται κνησμός, ο οποίος συχνά αποτελεί σημαντικό πρόβλημα για τους ανθρώπους αυτούς. Επίσης, η επούλωση τραυμάτων και ελκών καθυστερεί και, συνήθως, απαιτεί ιδιαίτερη φροντίδα. Οι εκδηλώσεις της χρονογήρανσης και της φωτογήρανσης στο πρόσωπο βελτιώνονται με την εφαρμογή φαρμακευτικών σκευασμάτων και επεμβατικών μεθόδων. Οι βακτηριδιακές, ιογενείς και μυκητιασικές λοιμώξεις, όπως και οι παρασιτώσεις εμφανίζονται με έντονα συμπτώματα που επηρεάζουν τις θεραπευτικές αποφάσεις. Τα πομφολυγώδη αυτοάνοσα νοσήματα διαδράμουν διαφορετικά από ασθενείς άλλων ηλικιών. Τα νοσήματα των ονύχων, των τριχών και οι όγκοι του δέρματος παρουσιάζουν αυξημένη συχνότητα στα άτομα της τρίτης ηλικίας. Ορισμένες φορές, πρέπει να αντιμετωπισθούν με ιδιαίτερο τρόπο και θεραπευτικούς συνδυασμούς.